Odkrywanie Italii po zakupach – Cucina Aperta – Galeria Serenada – KRAKÓW, ul Bora Komorowskiego

W dobie szalejącego wirusa #covid19 w listopadzie 2020 w ramach akcji #wpieramgastro zamówiliśmy do domu kilka pozycji z karty znajdującej się w Serenadzie włoskiej restauracji Cucina Aperta.

Jedzenie dotarło w 35 minut od złożenia zamówienia. Pizza w standardowym tekturowym pudełku, a dania w plastikowych zaklejonych od góry folią plastikach.

Bez owijania w bawełnę napiszę że Pizza Spianata (32 PLN) rozczarowała. Cienkiemu ciastu brakowało soli, a brzegi już po pięciu minutach od dostawy zastygły jak kamienie. Jak lubię sos śmietanowy i szpinak, tak tutaj ani jedno, ani drugie nie ratowało sytuacji – szpinak mdlił, a śmietany ni widu ni słychu. Gdzieś tam miał też być czosnek – jeśli występował to również w ilości cini – mini. Dodatkowo zamówiłem salami. Ubiłem interes życia – 7 plasterków za 6 złotych! Eh, dobrze że chociaż czarne oliwki grały w premium lidze.

Indyk Milanesse (35 PLN) zaskoczył podaniem. Na bardzo grubym i soczystym panierowanym kawałku drobiu spoczywało idealnie ugotowane przepyszne tagliatelle z zielonym, migdałowym pesto. Nie rozumiem tylko po co na wcześniej wspomniany kawał smacznego mięsiwa ktoś rozlał sos pomidorowy? Przez ten zabieg na górnej części kotleta wytworzyła się brzydka czerwona breja. A przecież wystarczyło ten czerwony sos wlać do niewypełnionej niczym przegrody i danie byłoby perfekcyjne.

Trzecie danie – spaghetti carbonara z bobem (30 PLN) prezentowało rozsądną jakość i smak. Mimo iż listopad to nie pora na świeży bób -wysokobiałkowe warzywo przyrządzono idealnie. Połączenie go z najbardziej znaną włoską pastą okazało się wyjątkowo dobrym pomysłem.

P.S. Ceny zawierają już dwa złote opłaty za opakowania.

Chętnych przeczytania o innych potrawach zapraszamy do recenzji poniżej.

W grudniu 2018 po mikołajowych zakupach, po prawie roku od pierwszej wizyty znowu pojawiliśmy się w Cucinie.

Kelnerka wskazała stolik w głębi sali, co mnie odrobinę skonsternowało gdyż usadowieni tam goście siedzieli jak ogórki w słoiku, kiedy po drugiej stronie nie było nikogo. Nie wiem jaki cel przyświecał osobie która tego dnia zajmowała się usadzaniem konsumentów. Przerwy pomiędzy stolikami były tak małe, że większy facet miałby problem żeby się przecisnąć. Ba, siedząc na swoim krześle bez większego wyginania sięgnąłbym talerza biesiadnika obok. Zero prywatności. Poprosiłem o stolik po przeciwnej stronie i takowy otrzymaliśmy.

Z karty wybraliśmy pizzę Quattro Formagio (32 PLN) oraz spaghetti z boczkiem (26 PLN). W ramach czekadełka zostaliśmy poczęstowani domowym pieczywem ze świetną, cierpką oliwą.

Nasze dania pojawiły się po dwudziestu minutach.

Picka od razu po podaniu, swoim mocnym zapachem zdradziła że dzierży w składzie gorgonzolę 😉 Oprócz niej na placku znajdowała się mozarella fior di latte, ricotta oraz ser kozi. Całość na bazie sosu śmietanowego. Tym razem w przeciwieństwie do wizyty sprzed roku spód był bardzo, ale to bardzo miękki – zdecydowanie nie do jedzenia rękoma – no chyba, że po zwinięciu w rulonik. Pizza na pewno posmakuje osobie lubiącej mocne, serowe smaki. Ja byłem zadowolony.

K. spaghetti również niczego sobie, lecz porcja mogłaby być trochę większa. Rozumiem, że pasta u Włochów jest pierwszym daniem, ale te 50g wyrobu więcej powinno się znajdować na talerzu – w końcu jesteśmy w Polsce. Głównym nośnikiem smaku był włoski boczek oraz usmażona młoda cebula. Po głębszej analizie udało się również odnaleźć i wyczuć ser pecorino. Smaczne, acz jak wspomniałem wcześniej bardzo małe danie – K. się nie najadła.

Tym razem, w odróżnieniu od pierwszej wizyty słowa pochwały należą się kelnerce. Profesjonalna, uśmiechnięta, potrafiąca doradzić dziewczyna bardzo dobrze się nami „opiekowała”. Interesował ją feedback zwrotny. Po skończeniu posiłku szybko pozbyła się brudnej zastawy.

W dalszym ciągu jest smacznie, miejcie jednak na uwadze, że w razie dużego głodu zdecydowanie musicie zjeść dwa dania 😉

Od jakiegoś czasu w galeriach handlowych oprócz okienek z szybkim jedzeniem powstają również restauracje. Nie inaczej stało się też w krakowskiej Serenadzie.

Na samym początku napiszę, że we włoskiej Cucina Aperta JEST drożej niż w fastfoodach z kebsem, makaronami czy jedzeniem na wagę, ale to w końcu inny niż tamte koncept gastronomiczny. Dlatego nie ma sensu porównywać cen i wielkości porcji z chociażby opisywanymi już u nas wcześniej Chopstix Noodle Bar czy Express Oriental.

Jak przedstawia się środek tej włoskiej restauracji? Spora otwarta przestrzeń i jasne zwisające z sufitu lampki zapraszają do stołów. Dzięki wyeksponowaniu kuchni w głębi sali jadalnej, podczas oczekiwania na posiłek można obserwować pracę kucharzy. A mistrzem tejże kuchni jest pełnokrwisty i wierny swoim kulinarnym przekonaniom Włoch Nico.

Cucinę odwiedziliśmy w pewien piątkowy (styczeń 2018) wieczór. Zajętych było kilka stolików, kelner błyskawicznie podał nam otwarte karty do rąk (menu dostępne tutaj) i zaproponował napoje.

Chwilę później na stole wylądowały pokrojone kawałki bułki w worku. I już. Koniec. Żadnych talerzyków czy oliwy – ot samo pieczywo. Nie wiem, może przesadzam, ale dla mnie to trochę dziwne, bo jak to te bułki tak same jeść? Na sucho?

Po trzydziestu kilku minutach na stole pojawiły się:

pizza Speck (29 PLN) sos śmietanowy, mozzarella di bufala, speck, pomidory suszone, rukola. Cienkie ciasto było smaczne, acz twarde i ciężkie w krojeniu (po wymianie super tępego noża na stekowy z piłką było trochę lepiej). Dodatki wyważone w sam raz, chociaż śmietanowego sosu preferowałbym dwie łyżki więcej – był tak mało wyczuwalny, iż pizzę srogo potraktowałem oliwą.

przewyborny, jedwabiście delikatny i super miękki policzek wołowy z maślanym, ziemniaczanym puree, szałwią i rozmarynem (34 PLN) dosłownie rozpływał się w ustach. Coś pięknego – dobry sztosik, bierzcie w ciemno.

Tydzień później K. wraz z I. w przerwie porannego zakupowego szału spróbowały:

K: ravioli ze szpinakiem i serkiem ricotta podawane z gruszką (24 PLN). Sprężyste ciasto dobrze trzymało w ryzach nienachalny farsz. Słodkawe kawałki gruszki fajnie uzupełniały całość. Danie smaczne i lekkie, zdecydowanie na mniejszy głód.

I: poprawny i w miarę doprawiony śniadaniowy omlet z szynką i mozarellą wraz z kawą Latte wyceniony na 15 złotych wydaje się bardzo dobrą opcją patrząc pod kątem wielkości, smaku i jakości.

Przed samym zakończeniem chciałbym wspomnieć o obsłudze i kucharzach. Ja wiem, rozumiem – włoska restauracja charakteryzuje się emocjonalnością, podniesionym głosem i gestykulacjami, ale gdzieś powinna być granica. Tak się akurat złożyło, że siedzieliśmy przy stoliku gdzie tuż obok kelnerzy obsługiwali terminal z rachunkami. Nawijali przy tym między sobą jak szaleni. Wrzeszczenie do siebie i kucharzy przez połowę sali też jest trochę dziwne… Nie wiem, może na codzień jest inaczej, tym razem panował niezły harmider.

Obsługujący nas kelner na samym początku sprawiał wrażenie bardzo znudzonego i zmęczonego, ale po chwili się rozpogodził i nawet opowiedział nam to czy owo o daniach. Ale już w trakcie wychodzenia z lokalu, kucharze patrzyli w naszą stronę prosto w oczy i ani jeden nawet się nie usmiechnął, że o „do widzenia” już nie wspomnę. Mam gdzieś uśmiechy, ale w ten sposób nie ma szans na pozytywne zapamiętanie pracowników.

Jeśli będziecie w Serenadzie na zakupach to jak najbardziej polecam jedzenie w Cucinie. Nie warto jednak moim zdaniem specjalnie się do Serenady wybierać tylko i wyłącznie do tej włoskiej restauracji. Owszem Cucina reprezentuje dobry włoski poziom, ale jeśli traficie na gorszy dzień pracowników możecie się tam czuć po prostu niekomfortowo.

Jest sporo miejsc bliżej centrum oferujących podobną jakość i cenę ze zdecydowanie bardziej profesjonalną obsługą. W tym temacie Cucina ma do odrobienia pracę domową. Mam nadzieje, że szybko to zrobi i niebawem z radością spróbuję kolejnych pozycji z karty.